Twee hele grote namen komen op deze plaat samen om hun beider muziek te tonen aan de wereld. Zij is een heel bekende Portugese jazz-zangeres, die heel geregeld onze contreien bezoekt en thuis is in de kringen waar je ook “onze” David Linx vindt: die van de vocale jazz, diep geworteld in de traditie, maar met een heel eigen en hedendaagse toets, die het belang van de stem als instrument nadrukkelijk op de voorgrond plaatst. Haar eerste plaat kwam al in 1983 uit en vandaag, ruim veertig jaar later, is zij uitgegroeid tot één van de exponenten van de hedendaagse zang.

Hij is dan weer een iets jongere Braziliaanse pianist en componist, die zowel solowerk als opera op zijn palmares heeft staan en zowat alles wat daar tussenin ligt, van choro tot “gewone” pop. Meer dan vijftig albums sieren zijn conto en de nominaties zijn nauwelijks bij te houden.

Sat beider paden ooit zouden kruisen, stond zowat in de sterren geschreven en deze plaat is daar een eerste neerslag van. Zij schreef de teksten, hij zorgde voor de muziek op een van zijn vele toetsen-instrumenten en samen maakten ze iets, dat althans voor mijn oren, nooit eerder vertoond of uitgevoerd werd. Daar voegen ze een paar hernemingen én nieuw werk aan toe van werk van Guinga en Aldir Blanc, Daar hebben ze, af en aan, gedurende zeven jaar aan gewerkt en de twee zijn niet alleen geweldige collega’s geworden, maar ze zien elkaar ook als beste vrienden.

Dat is er aan te horen: hij tovert de meest ingewikkelde arrangementen tevoorschijn en zij volgt hem schijnbaar moeiteloos. Die twee voelen elkaar meer dan blindelings aan, dat hoor je van bij de eerste noten van opener “Duplo Falso Par” en dat gaat zo de hele plaat lang door: elk platgetreden pad wordt vermeden en de twee halen letterlijk het beste in elkaar naar boven. Dat vergt soms een beetje inspanning van de luisteraar: dingen als “Alcachofra” of Piquenique” hoor je niet elke dag, maar, als je meerdere keren luistert, ontdek je in elke song de pracht en de kracht van deze vernieuwende muziek.

De geest van groten als Egberto Gismondi of Ellis Regina zwerft de hele tijd doorheen de plaat, die werkelijk geen seconde verveelt en die je, elke keer nadat je ze gehoord hebt, direct opnieuw wil opleggen. Dat zijn geen platen meer, dat zijn gebeurtenissen en deze hier is baanbrekend mooi, van A tot Z. Geen twijfel mogelijk: dit is een wereldplaat, in elke betekenis van dat woord !

(Dani Heyvaert)